Henri Dunant urodził się 8 maja 1828 r. w Genewie. Wychował się w szanowanej i wpływowej rodzinie kupieckiej, która aktywnie angażowała się w lokalną działalność społeczną. Zarówno ojciec jak i matka byli zagorzałymi kalwinistami co ukształtowało pierwsze lata działalności Henriego. Po osiągnięciu pełnoletności założył m.in. „Stowarzyszenie Czwartkowe”, gdzie wraz z przyjaciółmi studiował biblię, pomagał biednym i asystował w resocjalizacji więźniów. W 1849 r. opuścił szkołę średnią w Genewie z powodu słabych ocen, po czym znalazł zatrudnienie w banku. Trzy lata później założył genewski oddział Związku Chrześcijańskiej Młodzieży Męskiej oraz uczestniczył w pierwszej międzynarodowej konferencji tej organizacji w Paryżu w 1855 r.
Ruszając śladami ojca, Henri zdecydował się na rozwój kariery w sektorze handlowo-finansowym. W 1856 r. założył firmę zajmującą się uprawą i handlem kukurydzy w Algierii Francuskiej. Niemożność rozwiązania problemów biurokratycznych związanych z działalnością owego przedsiębiorstwa skłoniła Henriego do przedstawienia problemu samemu cesarzowi Napoleonowi III, który akurat stacjonował w Lombardii włoskiej. Henri dotarł na miejsce 24 czerwca 1859 r., w dniu bitwy pod Solferino, która pozostawiła za sobą ponad 23 000 ofiar. Skala cierpienia wywołała taki szok w Dunancie, że ten prędko zaczął organizować ludność cywilną do stawiania szpitali polowych i pomocy rannym, niezależnie od strony po której walczyli. Sam Henri zajął się sprowadzaniem potrzebnych medykamentów oraz pomógł wynegocjować uwolnienie austriackich lekarzy z niewoli francuskiej. Pod ukutym tego dnia hasłem „Tutti fratelli” – „wszyscy jesteśmy braćmi” – Dunant rozmyślał o powstaniu neutralnej organizacji mogącej bezpiecznie nieść pomoc rannym całego świata.
W 1862 r. Dunant opublikował książkę, w której opisywał swoje przeżycia spod Solferino. Wydana jego nakładem trafiła do wielu wpływowych osób w Europie, a promowane w niej pomysły stawały się przedmiotem dyskusji w najwyższych sferach. Później wraz z Gustavem Moynierem, Henrim Dufourem, Louisem Appia i Théodorem Maunoir założył Komitet Pięciu 17 lutego 1863 r. Datę tą uważa się za początek działalności Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża. Już 22 sierpnia 1864 r., wskutek działalności Komitetu, 12 państw podpisało pierwszą konwencje genewską.
W 1868 r. biznes Dunanta w Algierii bardzo ucierpiał co zmusiło go do ogłoszenia bankructwa. Wyrok sądu w Genewie, skazujący za nieczyste praktyki handlowe, doprowadził ostatecznie do rezygnacji Henriego z członkostwa w Komitecie Pięciu. Następnie wyjechał do Paryża, gdzie wraz z Frédériciem Passy zaangażował się w działalność humanitarną i pokojową naprzeciw szalejącej wojny prusko-francuskiej 1870 r. Kolejne lata spędził na podróżach, aż osiadł w 1892 r. w Heiden w Szwajcarii. Możliwe, że Dunant popadłby w zapomnienie gdyby nie artykuł Georga Baumbergera o jego życiu w 1895 r., po którym otrzymał szerokie wsparcie finansowe i wiele listów od znamienitych osobistości, w tym od papieża Leona XIII.
Na fali zdobytej popularności otrzymał w 1901 r., dzieloną z Frédériciem Passy, pokojową nagrodę nobla za swoją działalność humanitarną. Dunant zmarł 30 października 1910 r. i został pochowany w Zurychu. Zgodnie z jego wolą, majątek został przeznaczony na częściową spłatę zgromadzonych po bankructwie długów, zaś resztę przekazano na rzecz rozmaitych fundacji charytatywnych w Norwegii i Szwajcarii.
Opracowanie: Dawid Tomczyk
